Τὸ να τρέχῃ κάποιος ἐπάνω-κάτω ὅλην τὴν ἡμέρα, δὲν σημαίνει ἀπαραίτητα ὅτι εἶναι καὶ δραστήριος…

Οἱ περισσότεροι ἀποκαλοῦμε δράση αὐτό ποὺ στηὴν πραγματικότητα εἶναι φυγὴ καὶ ἄρνησις τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ἐπειδὴ μᾶς φαίνεται δύσκολο νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τὴν αὐθεντικὴ φωνή ποὺ  ὑπάρχει μέσα μας, γι΄ αὐτὸ καὶ δημιουργοῦμε γύρω μας ἕναν σωρὸ θορύβους, μέχρι ποὺ ἡ ἐσωτερική μας φωνὴ νὰ κοπάσῃ.

Μέσα ἀπό τὶς ἀδιάκοπες ἀσχολίες μας θυσιάσαμε ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας στὸν θεὸ τοῦ ἐκκωφαντικοῦ θορύβου.
Πρέπει νὰ δραστηριοποιηθοῦμε κι ἄλλο κι ἄλλο καὶ συνέχεια.
Πρὸς θεοῦ μὴν μείνουμε καθόλου μόνοι μὲ τὸν ἑαυτό μας…
Πρέπει νὰ καλύψουμε κάθε σπιθαμὴ χρόνου καὶ ἐνῶ πάσχουμε ἀπὸ μιὰ ἀφηρημένη κούραση, δὲν θέλουμε νὰ τὴν καταπολεμήσουμε, γιατὶ εἶναι κόρη τῆς φυγῆς.

Πότε ἦταν ἡ τελευταία φορά πού ἔγραψες ποίηση;;
Πότε ἦταν ἡ τελευταία πού ζωγράφισες;
Πού ἔφτιαξες κάτι ποῦ εἶχε χαλάση;
Πού ἀνέβηκες ἕναν λόφο;
Πού ἔπαιξες φυσαρμόνικα;
Πού κουβεντιασες μέχρι νά ξημερώσῃ;
Πού περπάτησες στήν βροχή;
Πού ἐπικοινώνησες μέ τήν φύση;
Πού ἀνεζήτησες τόν Θεό;
Πότε ἦταν ἡ τελευταία φορά πού σταμάτησες τόν κόσμο καί κάθισες μόνος σου στήν σιωπή, ταξειδεύοντας στό βαθύτερο μέρος τῆς ὑπάρξεώς σου;
Πότε ἦταν ἡ τελευταία φορά πού εἶπες ἔνα γειά στήν ψυχή σου;
Ἄσχετα ἀπὸ τὸ ἐὰν φανταζόμαστε τὴν ψυχὴ σὰν ἔνα κομμάτι θεϊκὸ ἡ σὰν καιομένη ὕλη, ὅλοι μας αἰσθανόμαστε τὴν ὕπαρξή της μέσα μας. Εἶναι μιὰ ἀκτίδα πολύτιμη, ποὺ θέλει κι αὐτὴ νὰ τραφῇ.

Γιῶτα Σούσουλα