Ζοῦμε τὴν κάθε μας στιγμὴ σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία…
Οὐδεὶς μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι θὰ ξυπνήσουμε τὸ πρωί.
Τὸ Μυστικὸ εἶναι νὰ τολμοῦμε νὰ ὑψώνουμε τὸ κεφάλι σὲ ὅλα ὅσα μᾶς κρατοῦν τὸ βλέμμα χαμηλά, ἐμποδίζοντάς νὰ θωροῦμε τὸν προορισμό μας… τὰ ἄστρα.
Καὶ χωρὶς Ἀφέντες… ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ !!!
Ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ὑλοποιήσουμε ποτὲ τὰ ὄνειρά μας, θὰ ἔχουμε ζήσει, ἔστω γιὰ λίγο, στοὺς Μαγικοὺς Ὀνειροκόσμους τῆς Ὑπάρξεως.

Εἴμαστε Φῶς…
Ἀπὸ τὸ Φῶς ἐρχόμαστε καὶ στὸ Φῶς θὰ καταλήξουμε.
Ἀφοῦ πρῶτα πονέσουμε, δοκιμασθοῦμε, ἐκπαιδευθοῦμε στὸν κόσμο τῆς Ὕλης.
Ἀρκεῖ νὰ θυμόμαστε τὸν προορισμό μας… τὰ ἄστρα.
Ἡ μίζερη καθημερινότητα θὰ μᾶς φαίνεται παιχνιδάκι ὅταν θυμηθοῦμε ΤΙ εἴμαστε.
Καὶ φωτίζουμε μὲ τὴν Φλόγα τοῦ χαμογέλου μας του παγωμένους κόσμους τοῦ Σύμπαντος… αὐτόφωτοι καὶ ὄχι μὲ φῶς δανεικό.

Τραγουδᾶμε…
Καὶ μὲ ἡρωικὲς μελωδίες θυμόμαστε τὶς Ὀνειροχῶρες ἀπ’ ὅπου ἐξορισθήκαμε σὲ αὐτὴ τὴν ὄμορφη, μὲ τὸν τρόπο της, «Πραγματικότητα».
Ἐρωτευόμαστε…
Καὶ τὸ καρδιοκτύπι μᾶς γυρνᾶ στὸ ὑπέροχο Ἐκεῖ… Ἐκεῖ ὅπου τὰ τριαντάφυλλα δὲν ἔχουν ἀγκάθια, γιατί δὲν κινδυνεύουν ἀπὸ βέβηλα χέρια.
Στοὺς Ὀνειρότοπους τοῦ Ἔρωτος.
Στὴν Πατρίδα…

Οἱ πολλοὶ μᾶς προσπερνοῦν ἀδιάφορα… ἀλλὰ οἱ Γνῶστες μας ἀναζητοῦν.
Στὸν ψίθυρο τοῦ Ἀνέμου… στὸν ἀλαλαγμὸ τῆς Καταιγίδος…
Ἡ Κιθάρα των Τροβαδούρων ψιθυρίζει τὰ Ἀκούσματα τοῦ Ἀνέμου.
Τὰ μόνα Ἀληθινὰ Μυστικά…

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

Τραγουδᾶμε, διότι ξέρουμε…
Ζοῦμε, διότι ἔτσι μᾶς πρέπει…
Ἐξακολουθοῦμε, διότι  αὐτὸ ὀφείλουμε στὴν Φύσιν μας…

Ἡ πραγματικὴ ζωὴ δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε μὲ τὶς πέντε μας αἰσθήσεις!
Γιὰ νὰ τὴν ζήσουμε ὅμως πρέπει νὰ …ζήσουμε!

Φιλονόη.