Μὲ τὸν Γιάννη μεγαλώσαμε μαζὺ σχεδόν. Λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου, ἀλλὰ ἐδῶ γύρω πάντα. Ἀπὸ τότε ποὺ μὲ θυμᾶμαι…
Στὴν ἴδιαν γειτονιά, στὶς ἴδιες παρέες, στὶς ἴδιες «περιπέτειες»….
Ἡ ἐφηβεία μᾶς βρῆκε κοντὰ κι ἀπὸ τότε δὲν χάνουμε εὐκαιρία νὰ τὰ λέμε.
Φιλαράκια μὲ τὸν Γιάννη.
Στὴν ἴδιαν γειτονιά, στὶς ἴδιες παρέες, στὶς ἴδιες «περιπέτειες»….
Ἡ ἐφηβεία μᾶς βρῆκε κοντὰ κι ἀπὸ τότε δὲν χάνουμε εὐκαιρία νὰ τὰ λέμε.
Φιλαράκια μὲ τὸν Γιάννη.
Ὁ Γιάννης εἶναι συνταξιοῦχος ἀστυνομικός.
Ἐδῶ καὶ λίγα χρόνια ἔχει χωρίσει μὲ τὴν σύζυγό του καὶ ἀναζητᾶ, μὲ ἄλλες ὀπτικὲς, λέει, τὸν τρόπο ποὺ θὰ πορευθῇ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα.
Βέβαια, μεγαλώνει.
Κι ὅταν κάποιος μεγαλώνει, ναί, γίνεται ἐπιῤῤεπὴς στὰ συναισθήματά του, καὶ ἰδίως σὲ φόβους.
Τὰ πενήντα ἔφτασαν… Ἡ ἐμφάνισις σιγὰ σιγὰ χαλάει… Οἱ κοιλίτσες ἄρχισαν νὰ κρέμονται..
Οἱ γυναῖκες γύρω του, συνήθως προερχόμενες ἀπὸ ἀποτυχημένους γάμους, πασκίζουν νὰ εὕρουν μὲ ἀγωνία σύντροφο…
Τὰ ὅρια στενεύουν κι ὁ Γιάννης, μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, ἀκόμη μόνος του.
Ἐδῶ καὶ λίγα χρόνια ἔχει χωρίσει μὲ τὴν σύζυγό του καὶ ἀναζητᾶ, μὲ ἄλλες ὀπτικὲς, λέει, τὸν τρόπο ποὺ θὰ πορευθῇ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα.
Βέβαια, μεγαλώνει.
Κι ὅταν κάποιος μεγαλώνει, ναί, γίνεται ἐπιῤῤεπὴς στὰ συναισθήματά του, καὶ ἰδίως σὲ φόβους.
Τὰ πενήντα ἔφτασαν… Ἡ ἐμφάνισις σιγὰ σιγὰ χαλάει… Οἱ κοιλίτσες ἄρχισαν νὰ κρέμονται..
Οἱ γυναῖκες γύρω του, συνήθως προερχόμενες ἀπὸ ἀποτυχημένους γάμους, πασκίζουν νὰ εὕρουν μὲ ἀγωνία σύντροφο…
Τὰ ὅρια στενεύουν κι ὁ Γιάννης, μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, ἀκόμη μόνος του.
Ἐχθὲς τὸ βράδυ πιάσαμε τὸ κρασάκι καὶ τὴν κουβεντούλα.
Πὲς ἀπὸ ἐδῶ, πὲς ἀπὸ ἐκεῖ, νὰ τὸ πρῶτο ἀγκάθι στὴν συζήτησιν.
Τί ἦταν αὐτό πού σέ ἔκανε νά μένῃς μέ τήν πρώην γυναίκα σου γιά περισσότερα ἀπό δεκαπέντε χρόνια; Δέν εἶχε κάτι ὄμορφο; Κάτι πού νά σᾶς δένῃ;
-Μοῦ ἄρεσε…
-Ναί, ἀλλά κάτι ἄλλο; Εἶχε ὡραῖο βυζί, ὡραῖο μπούτι, ὡραῖον πισινό.. Κάτι ἄλλο ἐκτός ἀπό αὐτό;
-Μοῦ ἄρεσε…
-Ἐν τάξει, αὐτὸ τὸ κατάλαβα. Μιλούσατε; Συζητούσατε; Ἐπικοινωνούσατε;
-Ναὶ καλέ, μιλούσαμε. Συζητούσαμε γιὰ τὰ τοῦ σπιτιοῦ, τῶν παιδιῶν, τῶν οἰκονομικῶν….
-Κάτι περισσότερο;
-Τί ἄλλο νά ποῦμε; Κάναμε ἐκδρομές, πίναμε τά ποτάκια μας, πηγαίναμε στά σκυλάδικα…
-Κάτι ἄλλο; Κάτι περισσότερο; Ἄς ποῦμε, τήν ἐρώτησες ποτέ γιατί εἶχε τά νεῦρα της μαζύ σου; Γιατί τήν ἔπιαναν οἱ ὑστερίες της;
-Τί νά συζητήσῃς μέ μίαν τρελλή; Αὐτὴ διαρκῶς τσίριζε!
-Ἤταν πάντα ἔτσι; Πάντα τσίριζε; Πάντα μέσα στήν ὑστερία;
-Ὄχι στὴν ἀρχή. Τότε ἦταν γλυκειά. Μετά, ὅσο περνοῦσαν τὰ χρόνια, τόσο ἁρπαζόταν συχνότερα. Ἐγὼ δὲν τῆς ἔδινα σημασία, ἔως τὴν στιγμὴ ποὺ μοῦ ᾡμολόγησε πὼς θέλει νὰ ζήσῃ τὴν ζωή της. Τότε κι ἐγὼ ἔφυγα καὶ τελειώσαμε.
-Δέν συζητήσατε; Δέν ἔμαθες τό πῶς ἀκριβῶς ἤθελε νά ζήσῃ τήν ζωή της; Τί ἀκριβῶς δέν εἶχε μαζύ σου καί χρειαζόταν νά προσθέσῃ στήν δική της ζωή;;
-Καί τί μέ ἔνοιαζε ἐμέναν; Ἐγὼ ἔκατσα ἀκόμη λίγους μῆνες, γιὰ τὰ παιδιά, καὶ μετά, μίαν ώραῖα πρωΐα, μοῦ εἶπε νὰ φύγω γιὰ νὰ ζήσῃ. Κι ἔφυγα.
Πὲς ἀπὸ ἐδῶ, πὲς ἀπὸ ἐκεῖ, νὰ τὸ πρῶτο ἀγκάθι στὴν συζήτησιν.
Τί ἦταν αὐτό πού σέ ἔκανε νά μένῃς μέ τήν πρώην γυναίκα σου γιά περισσότερα ἀπό δεκαπέντε χρόνια; Δέν εἶχε κάτι ὄμορφο; Κάτι πού νά σᾶς δένῃ;
-Μοῦ ἄρεσε…
-Ναί, ἀλλά κάτι ἄλλο; Εἶχε ὡραῖο βυζί, ὡραῖο μπούτι, ὡραῖον πισινό.. Κάτι ἄλλο ἐκτός ἀπό αὐτό;
-Μοῦ ἄρεσε…
-Ἐν τάξει, αὐτὸ τὸ κατάλαβα. Μιλούσατε; Συζητούσατε; Ἐπικοινωνούσατε;
-Ναὶ καλέ, μιλούσαμε. Συζητούσαμε γιὰ τὰ τοῦ σπιτιοῦ, τῶν παιδιῶν, τῶν οἰκονομικῶν….
-Κάτι περισσότερο;
-Τί ἄλλο νά ποῦμε; Κάναμε ἐκδρομές, πίναμε τά ποτάκια μας, πηγαίναμε στά σκυλάδικα…
-Κάτι ἄλλο; Κάτι περισσότερο; Ἄς ποῦμε, τήν ἐρώτησες ποτέ γιατί εἶχε τά νεῦρα της μαζύ σου; Γιατί τήν ἔπιαναν οἱ ὑστερίες της;
-Τί νά συζητήσῃς μέ μίαν τρελλή; Αὐτὴ διαρκῶς τσίριζε!
-Ἤταν πάντα ἔτσι; Πάντα τσίριζε; Πάντα μέσα στήν ὑστερία;
-Ὄχι στὴν ἀρχή. Τότε ἦταν γλυκειά. Μετά, ὅσο περνοῦσαν τὰ χρόνια, τόσο ἁρπαζόταν συχνότερα. Ἐγὼ δὲν τῆς ἔδινα σημασία, ἔως τὴν στιγμὴ ποὺ μοῦ ᾡμολόγησε πὼς θέλει νὰ ζήσῃ τὴν ζωή της. Τότε κι ἐγὼ ἔφυγα καὶ τελειώσαμε.
-Δέν συζητήσατε; Δέν ἔμαθες τό πῶς ἀκριβῶς ἤθελε νά ζήσῃ τήν ζωή της; Τί ἀκριβῶς δέν εἶχε μαζύ σου καί χρειαζόταν νά προσθέσῃ στήν δική της ζωή;;
-Καί τί μέ ἔνοιαζε ἐμέναν; Ἐγὼ ἔκατσα ἀκόμη λίγους μῆνες, γιὰ τὰ παιδιά, καὶ μετά, μίαν ώραῖα πρωΐα, μοῦ εἶπε νὰ φύγω γιὰ νὰ ζήσῃ. Κι ἔφυγα.
Μάλιστα…
Ὁ Γιάννης ἔφυγε.
Κι ἀπὸ τότε κουβαλᾶ μέσα του ὅλον τὸν θυμό, τὴν πίκρα, τὴν ἀγανάκτησιν ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ «φτύσιμο»!
Κι ὅλα αὐτὰ διότι κάποτε, σὲ κάποιαν στροφὴ τῆς ζωῆς του, δὲν κατάλαβε πὼς αὐτὸ τὸ πλᾶσμα ποὺ εἶχε δίπλα του ἦταν ἄνθρωπος κι ὄχι ἀντικείμενον διακοσμητικόν!
Ὁ Γιάννης ἔφυγε.
Κι ἀπὸ τότε κουβαλᾶ μέσα του ὅλον τὸν θυμό, τὴν πίκρα, τὴν ἀγανάκτησιν ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ «φτύσιμο»!
Κι ὅλα αὐτὰ διότι κάποτε, σὲ κάποιαν στροφὴ τῆς ζωῆς του, δὲν κατάλαβε πὼς αὐτὸ τὸ πλᾶσμα ποὺ εἶχε δίπλα του ἦταν ἄνθρωπος κι ὄχι ἀντικείμενον διακοσμητικόν!
Δὲν ἔχω συζητήσει μὲ τὴν κοπέλλα καὶ δὲν θὰ τὸ κάνω.
Δὲν ἦταν τὸ θέμα μου σήμερα ἡ προσωπικὴ ζωὴ τοῦ κάθε Γιάννη.
Ἄλλο εἶναι τὸ ζήτημά μας.
Γιατί αὐτοί οἰ δύο ἄνθρωποι, ὅπως φυσικὰ καὶ τόσοι ἄλλοι, νά μή μποροῦν νά εὕρουν ἕναν τρόπο ἐπικοινωνίας; Γιατί νά ἀφήνουν παιδιά ἔρημα ἀπό τόν ἕνα γονέα τους; Γιατί νά μήν ὑπάρχῃ κάποιος πού νά μᾶς μαθαίνῃ τόν τρόπο γιά νά συνδιαλεγόμεθα καί νά ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ;
Δὲν ἦταν τὸ θέμα μου σήμερα ἡ προσωπικὴ ζωὴ τοῦ κάθε Γιάννη.
Ἄλλο εἶναι τὸ ζήτημά μας.
Γιατί αὐτοί οἰ δύο ἄνθρωποι, ὅπως φυσικὰ καὶ τόσοι ἄλλοι, νά μή μποροῦν νά εὕρουν ἕναν τρόπο ἐπικοινωνίας; Γιατί νά ἀφήνουν παιδιά ἔρημα ἀπό τόν ἕνα γονέα τους; Γιατί νά μήν ὑπάρχῃ κάποιος πού νά μᾶς μαθαίνῃ τόν τρόπο γιά νά συνδιαλεγόμεθα καί νά ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ;
Κάτσαμε πολλὲς ὧρες μὲ τὸν Γιάννη. Ἐπάσκιζα, μὲ ἀγωνία ὁμολογουμένως, νὰ τοῦ ἐξηγήσω πὼς αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκανε, ἦταν ἡ οὐσία τῶν προβλημάτων του. Ὄχι ἡ πρώην σύζυγος.
Μαζύ μου κι ὁ σύντροφός μου προσπαθοῦσε νὰ συνδράμῃ. Ἀνδρες αὐτοί, ἄλλη γλώσσα….
Τὰ αὐτὰ θὰ συμβοῦν καὶ μὲ τὴν ἐπομένη καὶ μὲ τὴν μεθεπομένη, τοῦ ἔλεγα.
Τὸ πρόβλημα εἶναι ἴδιο, διότι εἶναι πάντα δικό μας, ὄχι τῶν ἄλλων!
Τὸ πρόβλημα εἶναι στὸ ὅ,τι δὲν γνωρίζουμε τὸν δρόμο πρὸ κειμένου νὰ πλησιάσουμε τὸν σύντροφόν μας μὲ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον καὶ νὰ «ἀγγίξουμε» τὴν καρδιά του καὶ τὰ πραγματικά του θέλω. Νὰ «ξεγυμνωθοῦμε» ἐμπρός του, δίχως φόβους, δίχως ἀνασφάλειες.
Πόσο δύσκολον εἶναι τελικῶς νά ἀνακαλύψουμε πώς ἡ πραγματική ζωή ξεκινᾶ ἀπό τήν πραγματική ἀπογύμνωσίν μας ἀπό τά «πρέπει»;
Μαζύ μου κι ὁ σύντροφός μου προσπαθοῦσε νὰ συνδράμῃ. Ἀνδρες αὐτοί, ἄλλη γλώσσα….
Τὰ αὐτὰ θὰ συμβοῦν καὶ μὲ τὴν ἐπομένη καὶ μὲ τὴν μεθεπομένη, τοῦ ἔλεγα.
Τὸ πρόβλημα εἶναι ἴδιο, διότι εἶναι πάντα δικό μας, ὄχι τῶν ἄλλων!
Τὸ πρόβλημα εἶναι στὸ ὅ,τι δὲν γνωρίζουμε τὸν δρόμο πρὸ κειμένου νὰ πλησιάσουμε τὸν σύντροφόν μας μὲ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον καὶ νὰ «ἀγγίξουμε» τὴν καρδιά του καὶ τὰ πραγματικά του θέλω. Νὰ «ξεγυμνωθοῦμε» ἐμπρός του, δίχως φόβους, δίχως ἀνασφάλειες.
Πόσο δύσκολον εἶναι τελικῶς νά ἀνακαλύψουμε πώς ἡ πραγματική ζωή ξεκινᾶ ἀπό τήν πραγματική ἀπογύμνωσίν μας ἀπό τά «πρέπει»;
Δὲν ξημερώνουμε μὲ μίαν καλὴν σχέσιν στὴν ζωή μας.
Οἱ σχέσεις εἶναι ζωντανές, ἤ πεθαμένες.
Ἐμεῖς τὸ ἀποφασίζουμε!
Κι ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ ἐμᾶς! Μόνον!
Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ ἐὰν μᾶς ἀγαπᾶ ἤ ὄχι ὁ σύντροφός μας.
Ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ ἐὰν ἐμεῖς ἀγαπᾶμε τὸν ἐαυτόν μας. Μόνον!
Οἱ σχέσεις εἶναι ζωντανές, ἤ πεθαμένες.
Ἐμεῖς τὸ ἀποφασίζουμε!
Κι ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ ἐμᾶς! Μόνον!
Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ ἐὰν μᾶς ἀγαπᾶ ἤ ὄχι ὁ σύντροφός μας.
Ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ ἐὰν ἐμεῖς ἀγαπᾶμε τὸν ἐαυτόν μας. Μόνον!
Ἀπὸ τὸ ἐὰν ἀποδεχόμεθα ἤ ὄχι τὸν ἑαυτόν μας, πηγάζει ἡ ἀγάπη μας πρὸς αὐτόν.
Ὅταν ὅμως ἀγαπᾶμε τὸν ἑαυτόν μας, τότε ἀξιώνουμε τὸ αὐτονόητον: σεβασμόν!
Ὁ σεβασμὸς ἤ ὁ αὐτοσεβασμὸς ὀρθότερα, ξεκινοῦν ἀπὸ ἐμᾶς.
Θὰ μᾶς σεβασθοῦν μόνον αὐτοὶ ποὺ θὰ δοῦν ἐμᾶς νὰ μᾶς σεβόμεθα. Οἱ ἄλλοι θὰ μᾶς πατήσουν κάτω.
Ὅταν ὅμως σέβομαι τὸν ἑαυτόν μου, τότε αὐτὸ καθρεπτίζεται στὴν κάθε μου σχέσιν.
Πολλῷ δὲ μᾶλλον στὴν σχέσιν μου μὲ τὸν σύντροφόν μου.
Ἀπὸ ἐκεῖ πηγάζει ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἐντιμότης, ἡ ὁποία ἠθική.
Προσφέρω αὐτὰ ποὺ ἐπιθυμῶ νὰ λάβω.
Μιλῶ γιὰ ὅσα χρειάζομαι. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ἔχω τὸ στόμα μου. Ὄχι γιὰ νὰ κακαρίζω!
Ἐξηγῶ, ἀναλύω, ἀναζητῶ.. .
Δὲν εἶναι κανεῖς ὑποχρεωμένος νὰ κατοικῇ μέσα στὸ μυαλό μας καὶ νὰ «πιάνῃ» κάθε μας σκέψιν στὸν ἀέρα. Γιατί νά τό κάνῃ; Δέν τοῦ ἀρκεῖ τό δικό του κεφάλι;
Γιὰ νὰ μπορέσω ὅμως νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ τὸν διπλανόν μου, μιλῶ! ΜΙΛΩ!!!!
Τὸ ἀνοίγω τὸ ῥημάδι! Δὲν κυττῶ ἐκνευρισμένη καὶ δὲν σωρεύω θυμό, πρὸ κειμένου, ἀργότερα, νὰ τοῦ πετάξω τὸ ἀνθοδοχεῖον. Δὲν χρειάζεται ΠΟΤΕ νὰ φθάσω σὲ τέτοια ἐπίπεδα! Μὰ ΠΟΤΕ!!!!
Ὅταν ὅμως ἀγαπᾶμε τὸν ἑαυτόν μας, τότε ἀξιώνουμε τὸ αὐτονόητον: σεβασμόν!
Ὁ σεβασμὸς ἤ ὁ αὐτοσεβασμὸς ὀρθότερα, ξεκινοῦν ἀπὸ ἐμᾶς.
Θὰ μᾶς σεβασθοῦν μόνον αὐτοὶ ποὺ θὰ δοῦν ἐμᾶς νὰ μᾶς σεβόμεθα. Οἱ ἄλλοι θὰ μᾶς πατήσουν κάτω.
Ὅταν ὅμως σέβομαι τὸν ἑαυτόν μου, τότε αὐτὸ καθρεπτίζεται στὴν κάθε μου σχέσιν.
Πολλῷ δὲ μᾶλλον στὴν σχέσιν μου μὲ τὸν σύντροφόν μου.
Ἀπὸ ἐκεῖ πηγάζει ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἐντιμότης, ἡ ὁποία ἠθική.
Προσφέρω αὐτὰ ποὺ ἐπιθυμῶ νὰ λάβω.
Μιλῶ γιὰ ὅσα χρειάζομαι. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ἔχω τὸ στόμα μου. Ὄχι γιὰ νὰ κακαρίζω!
Ἐξηγῶ, ἀναλύω, ἀναζητῶ.. .
Δὲν εἶναι κανεῖς ὑποχρεωμένος νὰ κατοικῇ μέσα στὸ μυαλό μας καὶ νὰ «πιάνῃ» κάθε μας σκέψιν στὸν ἀέρα. Γιατί νά τό κάνῃ; Δέν τοῦ ἀρκεῖ τό δικό του κεφάλι;
Γιὰ νὰ μπορέσω ὅμως νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ τὸν διπλανόν μου, μιλῶ! ΜΙΛΩ!!!!
Τὸ ἀνοίγω τὸ ῥημάδι! Δὲν κυττῶ ἐκνευρισμένη καὶ δὲν σωρεύω θυμό, πρὸ κειμένου, ἀργότερα, νὰ τοῦ πετάξω τὸ ἀνθοδοχεῖον. Δὲν χρειάζεται ΠΟΤΕ νὰ φθάσω σὲ τέτοια ἐπίπεδα! Μὰ ΠΟΤΕ!!!!
Ἡ πρώτη σχέσις, τὴν ὁποίαν οὐδεὶς μᾶς ἐδίδαξε, ξεκινᾶ ἀπὸ ἐμᾶς κι ἔχει γιὰ στόχον ἐμᾶς!
Ἐὰν δὲν μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ κάνουμε αὐτὸ τὸ πρῶτο βῆμα, τότε πάντα τὸ δάκτυλόν μας θὰ δεικνύῃ ὅλους τοὺς ἄλλους, σὰν ὑπαιτίους τῶν προβλημάτων μας.
Μὰ ὅταν τὸ ἕνα δάκτυλον δεικνύῃ ἀπέναντι, τὰ ὑπόλοιπα δεικνύουν ἐμᾶς.
Ἐὰν δὲν μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ κάνουμε αὐτὸ τὸ πρῶτο βῆμα, τότε πάντα τὸ δάκτυλόν μας θὰ δεικνύῃ ὅλους τοὺς ἄλλους, σὰν ὑπαιτίους τῶν προβλημάτων μας.
Μὰ ὅταν τὸ ἕνα δάκτυλον δεικνύῃ ἀπέναντι, τὰ ὑπόλοιπα δεικνύουν ἐμᾶς.
Ἄς τὸ θυμόμαστε. Γιὰ καλό μας εἶναι.
Υ.Γ. Γιατί μέσα μου πιστεύω πώς ἡ μεγαλυτέρα ἐπανάστασις πού ἔχουμε νά κάνουμε εἶναι πρός τόν ἑαυτόν μας καί τά ὅσα ἔχουμε ἔως τώρα μάθει; Γιατί πιστεύω πώς τό μεγαλύτερο ἀνδραγάθημά μας θά εἶναι νά ὑπερβοῦμε τά ὅσα ἔως τώρα ἔχουμε μάθει καί νά φθάσουμε σέ ὅσα χρειαζόμεθα; Γιατί ἔχω τήν ἐντύπωσιν πώς ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι οἱ ἀπαντήσεις τῶν ἐρωτημάτων μας;
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.